Wspieranie rodzin poprzez zatrudnienie

Jest godzina szósta rano, a w Johannesburgu wschodzi świt. Noluthando Shukuma opuściła dziś dom wcześnie rano. Jej zmiana w fabryce B. Braun zaczyna się o siódmej. Spacer z Alexandry, dzielnicy, w której mieszka od lata, do fabryki zajmuje jej 35 minut. Spaceruje wąskimi uliczkami Aleksa - jak pieszczotliwie nazywają tę dzielnicę miejscowi. Alexandra, na północy Johannesburga, to jedna z wielu nieformalnych osad w południowoafrykańskiej metropolii. Często mieszkania są jedynie prowizoryczne, wiele osób żyje z dnia na dzień, bardzo niewielu z nich ma stałą pracę. Noluthando wie, jakie ma szczęście, że jest jedną z tych osób, które mogą pracować. Bezrobocie wśród młodych ludzi w RPA jest szczególnie wysokie. W zależności od tego, do jakich statystyk się odwołujemy, jest to około 40%, a to tylko oficjalne liczby. W rzeczywistości jest to  prawdopodobne znacznie więcej.

Później Noluthando siedzi na niewielkim krześle i trzyma ciecze zapakowane próżniowo, pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym: sprawdza, czy w opakowaniu nie ma powietrza. Wrzuca paczki z powietrzem do pojemnika u swoich stóp. Wszystkie pozostałe pakuje w pudełko, po 72 sztuki w każdym. Są to roztwory infuzyjne do użytku medycznego. Noluthando, 30-letnia kobieta, ubrana jest w biały płaszcz z zielonym napisem B. Braun i czapkę zakrywającą włosy. Tutaj, w fabryce, w której B .Braun na co dzień wytwarza produkty medyczne, higiena jest kluczowa.

Firma B. Braun zainwestowała ponad 15 milionów euro w nową fabrykę w Longlake, parku przemysłowym leżącym na północ od Johannesburga. Byliśmy jedną z pierwszych firm, które zbudowały swoją fabrykę w tym rejonie, w międzyczasie kolejne firmy również przeniosły tam swoje siedziby. W 2019 r. rozpoczęto prace ziemne, w 2020 r. ukończono budowę zakładu, a w połowie 2021 r. rozpoczęto produkcję. Produkowane są tu wyroby medyczne, takie jak worki infuzyjne i roztwory do płukania, koncentraty do dializ oraz środki dezynfekcyjne.

Noluthando pracuje w B. Braun od roku. Wcześniej długo chorowała; w 2021 roku zdiagnozowano u niej łuszczycę, chorobę autoimmunologiczną. Kiedy poczuła się lepiej, sąsiad wręczył jej listę nazw firm. "Dlaczego nie próbujesz tam pracować?" - powiedział. Jedną z wiadomości e-mail, którą napisała wówczas Noluthando, była wiadomość do działu kadr firmy B. Braun. Kilka tygodni później została zaproszona na rozmowę kwalifikacyjną, i od razu dostała pracę. „Odczułam ogromną ulgę” – mówi. „Nie jest miło być bezrobotnym w Republice Południowej Afryki i prosić rodziców o pieniądze na wszystko, czego potrzebujesz”.

Jens Papperitz, dyrektor zarządzający B. Braun w RPA, dołączył do zespołu osiem lat temu. Firma zatrudnia łącznie 900 pracowników w RPA, z czego 200 w fabryce. „Bezrobocie wśród młodych ludzi jest katastrofą” - mówi Papperitz. Kraj w dalszym ciągu odczuwa skutki segregacji rasowej i apartheidu. Bardzo duży odsetek młodych ludzi, którzy nie mogą znaleźć pracy, to osoby czarnoskóre. To kolejny cel B. Brauna w Republice Południowej Afryki: zapewnić przyszłość wszystkim obywatelom, mówi Papperitz.

Znalezienie odpowiednich pracowników to coś, czym Papperitz i jego zespół muszą zajmować się nieustannie. W Republice Południowej Afryki nie ma praktyk zawodowych porównywalnych z niemieckim systemem. Prawie żaden z pracowników nie ma doświadczenia w pracy w środowisku przemysłowym. Również edukacja szkolna często nie jest taka sama jak w Niemczech. Nawet jeśli młodzi ludzie po dwunastu latach uzyskali dyplom południowoafrykańskiej szkoły średniej, nie oznacza to, że posiadają odpowiednią wiedzę matematyczną i naukową. „Musimy intensywnie szkolić nowych pracowników i bardzo dobrze zintegrować ich z przepływem pracy, tak aby spełniali wymagania Dobrej Praktyki Produkcyjnej (GMP)” – mówi Papperitz. Wybierając pracowników, nie tylko zwracamy uwagę na stopnie naukowe, ale także inne kryteria takie jak staranność, niezawodność, dyscyplina i lojalność - nawet jeśli często trudno jest sprawdzić te umiejętności w procesie rekrutacji.

Po południu Noluhando odwiedza swoją rodzinę w Soweto. Dorastała tutaj, jakieś trzydzieści kilometrów od Aleksandry. Ojciec opuścił ją i jej brata, gdy miała około trzech lat. Matka samotnie wychowywała dwójkę dzieci, a później wyszła ponownie za mąż. Przez lata pracowała jako ochroniarz w centrum handlowym, następnie sprzedała ciasta tłuszczowe (rodzaj naleśników). „To było dla niej trudne” - mówi Noluthando.

Przytula swoją dwuletnią siostrzenicę i obejmuje babcię, aby się przywitać. Wszyscy mieszkają w tym samym domu z jej rodzicami. „Bardzo za nią tęsknimy” – mówi jej matka, „ale też jesteśmy z niej dumni”.

świata, wiele rzeczy staje się droższych. Matka Noluthando jest na emeryturze i głównie opiekuje się babcią. Ojczym Noluthando również jest na emeryturze. Jej rodzicom ledwo wystarcza na życie. W tym zaniedbanym domu nadal mieszka jej starszy brat i trójka dzieci. Nie ma stałych dochodów, pracuje raz tu, raz tam. „Mogę utrzymać rodzinę swoją pracą” – mówi Noluthando. Pieniądze może przekazać rodzicom – którzy mogą za nie kupić chleb, zapłacić za prąd, a nawet za nowe buty dla jej siostrzenicy. Jeśli chodzi o przyszłość siostrzenicy, Noluthando ma nadzieję, że ona także będzie mogła w przyszłośći zarobić własne pieniądze – być może dzięki pracy w B. Braun.